Nasz świat zmierza w stronę ciągłego zwiększania produkcji masowej, co prowadzi do podświadomej uniformizacji społeczeństwa. Wielkie korporacje wypierają swoimi produktami lokalne, często oparte na tradycji, przedsiębiorstwa, a pragnienie podążania za najnowszymi trendami intensyfikuje wszechobecny konformizm, okradając ludzi z ich indywidualnych upodobań. Media społecznościowe wręcz eksplodują szczęściem i zdjęciami ludzi, którzy zamienili swoje życie w nieustające pasmo sukcesów. Wszyscy są uśmiechnięci, bogaci, zainspirowani. Na ekranie. Wszyscy wyglądają dokładnie tak samo. „Bez twarzy”.

Spektakl "Faceless | Less Face" przedstawia przerysowaną wizję naszego społeczeństwa, którą kontrastuje z rzeczywistością pracowników fabryk krajów rozwijających się. Wszyscy tacy sami, wszyscy „bez twarzy”. Nawet nie próbują udawać, że są szczęśliwi. Kolorowa emanacja sukcesu jest zastąpiona szarą, smutną i niekończącą się rutyną, która prowadzi donikąd. Nie ma tam miejsca na nadzieję, nie ma tam nawet miejsca na udawanie. Ci ludzie swoją niewolniczą pracą sprawiają, że w krajach rozwiniętych innym ludziom żyje się prościej.

Wykorzystując formę tańca współczesnego jako najszczerszego środka ekspresji, spektakl skłania widzów do rozważań dotyczących roli jednostki w społeczeństwie i stawia szereg pytań: Czy grozi nam globalna uniformizacja? Jak długo świat będzie obojętny na pogarszające się warunki pracy w krajach rozwijających się? Jak można zachować swoją własną tożsamość w dobie globalnej uniformizacji? Czy jest jeszcze szansa na pozostanie niezależnym od globalnych koncernów? Skoro istnieje ciche przyzwolenie na niewolniczą pracę w celu uzyskania jak najniższych cen produktów, czy to znaczy, że komfort jednego człowieka może mieć większą wartość niż podstawowe prawa i godność drugiego? Czy ludzkie życie może mieć cenę?